Okuma Süresi: 2 Dakika

Yazın yağan kar taneleri gördünüz mü hiç? Bulutlarla perdelenmiş gökyüzünde, sıcacık ışıkların sessiz bir kovalamaca içerisindeki kristallerle dans ettiğini fark ettiniz mi ya da?

Peki, hiç umursadınız mı niçin dans eder o kar taneleri? Tahayyül etmenin sınırlarını zorlayacak şekilde, doğa kanunlarına baş kaldırırcasına, niçin ait olduğu mevsimde serpiştirmez soğuk serzenişlerini?

Nasıl ki yağmurun hiçbir zaman üzerine yağmadığı bir toprak parçası kupkuru ve verimsiz olur; tutku ile, haz ile beslenmeyen pespaye bir ruh parçası da aynı şekilde kupkuru bir hayat ile sarmalanmıştır yaşamın nezdinde.

Bu nedenledir ki; insanoğlu ancak tutkularıyla var olabilir. Yaşamak demek zaten bir tutku meselesidir.

Sevgiye duyulan tutku... Sevgiliye hissedilen tutku... Güzelliklerden alınan haz... Mutluluğun getirdiği keyif... Duygularını aktarabilmenin verdiği sevinç... 

Ya şu an bembeyaz bir sayfayı kendi kalemimden dökülen düşüncelerle doldurabiliyor olmanın, yazıyor olmanın hissettirdikleri?...

Mutluluğu ya da tam tersi mutsuzluğu, sevinci kapkara gölgeleyen hüznü, kederi unutturabilen hayalleri, kör kuyulara ucuna bir taş bağlanarak atılan herkesten gizli duyguları bir yazma; sadece yazma eylemine dönüştürme öyküsü değildir de nedir bu?...

Bazen yazın yağan o olasılıksız karları anlatma fikriyle başlar her şey... Güzellikler yaratmak kaygısı, olmayan şeyleri oldurma isteği, imkansızı mümkün kılma hayalleri vardır paragrafların haz içerisinde soluk alıp verirken kıvranan ilk cümlelerinde.

Peki, ilk cümleler yeterli midir sadece yazmak için?

Yazmak istediği zaman, istediği taktirde yazar insanoğlu çoğu zaman... Çünkü sadece yazmak yetmez. O emektar kalemi ele almak yeterli gelmez, kırık dökük ucunda birikmişler olmadıkça, tutku kalmadıkça...

Tutkunun kapıları aralanmalıdır. Tutku derecesinde istemek, mevsim yazmak olmadığında bile yazmak istemek; onu solumak, onsuz soluk alamamak gerekmektedir.

Kapılar aralandığı vakit, çok tanıdık bir misafiri ağırlar gibi içeri buyur edersiniz zaten onu. Yeri de bellidir, kendi bulur yerini. Kalbin gizli saklı buhranlarının, kendini bile korkutan karamsarlıklarının, bitmek tükenmek bilmeyen heyecan ve de hezeyanlarının hemen yanı başındaki koltuğuna kuruluverir. 

Yağmurlar yağar ruh parçasından içeri. Yazdıkça yağar yağmurlar. Okudukça aralanan sır perdesi gibi, yazdıkça geliştirir o aralık kapıdan içeri aldığınız tutku sizi.

İşte o zaman, öyle de bir fark edersiniz ki hayaller yumağının içerisindeki kar tanelerini...

İlkbaharın ilk bakışlarında soğuk bir ayaz, yazın tatminkar sıcaklığında buz gibi kar küreleri, sonbaharın huzurlu kucağında tatlı bir meltem, kışın dur durak bilmez soğuğunda ateşten bir kor olur yazmak meselesi...

Bu içerik Feri Peri » Kişisel Blog tarafından hazırlanmıştır...

Not: Bir hafta kadar bir süre için tatilde olacağım. Çok fazla uğrayamayacağım buralara. O yüzden, yazılarımdan esirgemediğiniz yorumlarınızı bir süre cevaplayamayabilirim...

Esen kalın, değerli dostlarım...