Drakula, Kendine Ait Bir Oda, Bir Kadının Yaşamından Yirmi Dört Saat, Rüya Avcısı ve Buz Prenses...

Okuma Süresi: 6 Dakika

İçlerinden bazılarını okuyalı bir hayli zaman geçmiş olsa da (yaklaşık bir ay kadar) anılarımda taptaze duran ve katıldığım Kış Okuma Şenliği'nin bir parçası olan bu kitapları hem kısa kısa hem de hakkında yeterince bilgi vererek yorumladığım bu yazımda çok sevdiklerim de oldu; tekrar okumaktan çekineceklerim de...

✎...

Kitap Adı: Drakula

Özgün Adı: Dracula

Kitap Yazarı: Bram Stoker

Sayfa Sayısı: 520

Çevirmen: Zeynep Bilge

Yayınevi: Can Yayınları

Günlük ve mektuplardan oluşan, 1897’de ilk baskısı çıkan Dracula, Bram Stoker’ın hem ilk kitabı hem de ününü borçlu olduğu eseri olarak tarih boyunca beyaz perdeye en çok uyarlanan hikaye olmasıyla göz dolduruyor. Fantastik – korku edebiyatına olan yoğun ilgim kitabı üç gün içerisinde okuyabilmemde bir hayli etkili oldu. Yüzyıllar öncesinde Osmanlı ile girdiği mücadele sonucunda idam edilen Kazıklı Voyvoda yani Kont Dracula, üzerinde ustalaştığı simya öğretileri ve sihir sayesinde ölümsüz yaşamın sahibi olur. Muazzam ağaçların ve amansız dağların ardındaki topraklar olarak bilinen Transilvanya’daki korkunç şatosundan Londra’ya uzanan fantastik öyküsü, romanın kahramanlarının günlük ve mektuplarının diliyle anlatıla gelir eser boyunca. Romanın kahramanlarından Jonathan Harker ile başlayan kitaptaki başlangıç kısımlarını bir içim su gibi kana kana ve keyifle içmiş olmama rağmen, ara kısımlarda oldukça sıkıldığımı da söylemeden geçemeyeceğim. Dracula’ya karşı savaşan bu insanların hikayesi, ölümsüz yaratığın zekasının önünde her tökezlediklerinde okuyucuyu, dolayısıyla da beni biraz sıkabilecek nitelikteydi; bu nedenle de son 150 sayfaya yaklaşana değin sabredip sona gelmeye çalıştım. Son 150 sayfa, heyecanlı bir sona yaklaşırkenki beklentimi o kadar yükseltmişti ki, kitabın finalini azıcık da olsa öylesi güçlü bir canavar için sönük ve yetersiz buldum.

Romanı bitirdikten sonra, uyarlamalarından biri olan, 1992 yapımı Francis Ford Coppola yönetmenliğinde üç oscar kazanmış filmi de izledim doğal olarak. Görsel efektin minimumda kullanıldığı; Keanu Reeves dışında oyunculukların muhteşem olduğu film bazı konularda kitabından farklılıklar içeriyordu. Hatta bu farklılıklar benim de hoşlanmayacağım türdendi. Bram Stoker’ın Viktoryan usulü kullandığı beyefendice anlatım dili; filmdeki erotizm ile ters düşecek düzeydeydi.

Yine de kült filmler arasında yerini fazlasıyla hak ettiğinden kitabının ardından filmi izlemek benim için keyifli bir deneyim oldu.

 ✎...

Kitap Adı: Bir Kadının Yaşamından Yirmi Dört Saat

Özgün Adı: Twenty-Four Hours in the Life of a Woman

Kitap Yazarı: Stefan Zweig

Sayfa Sayısı: 96

Çevirmen: Tuna Alemdar

Yayınevi: Akılçelen Kitaplar

Hüzünlü hayat öyküsü ve kısa kısa kitaplarına tezatlık oluşturacak ölçüde duygu yoğunluğu derin eserleri ile son zamanlarda adından sıkça söz edilen Stefan Zweig’ı tanımam; “Bir Kadının Yaşamından Yirmi Dört Saat” adlı yapıtı sayesinde oldu. Fark ettiğim üzere; yazarın bir kitabını okuyanlar diğer kitaplarını da okumak, diğer öykülerinin de tadına varmak, yazım diline iyice aşina olmak istiyorlar. Bu kitabın konusu ile ilgili arkasındaki etkileyici kısa bilgiden başka hiçbir bilgim yoktu açıkçası.  Ne ile karşılaşacağımı bilmeden okumaya başladım ve hemen de bitirdim. 96 sayfa idi zaten bendeki versiyonu, ne kadar sürebilirdi ki? Ama kitap bittikten sonraki düşüncelerim beni o okuduğum andan çekip çıkardı; çok başka yerlere götürdü, eserin hissettirdiklerini tanımlama ve fikirlerim arasında kaybolma sürem, sayfalar arasında gezindiğim süreden daha uzundu.

Öncelikle yazar; bir erkek olarak, bir kadın karakterin olabilecek en zayıf yönlerine ve en zayıf anlarına dokunup onu yine en iyi kadınların anlayabileceği şekilde okuyucularına sunabiliyor. Hatta sadece kadınların da değil; ön yargılara göre yaşamını idame ettiren herkesin dikkatine sunuyor o yirmi dört saatlik zaman dilimini.

Kocasını ve iki çocuğunu geride bırakıp yakışıklı bir Fransızla kaçan evli bir kadının durumu seriliyor ilk başta yazar tarafından yaratılan nezih topluluğun önüne. Sonrasında ise ön yargıların, doğru ya da yanlışın, ahlaki davranışların söylemleri aktarılıyor okuyucu nezdinde.

Bu topluluğun en kibar misafiri bir kadın, bir erkeğe güvenerek en karanlık, en aydınlık, en coşkulu, en üzücü, en yıkıcı, en mutlu gününü, o günün yirmi dört saatini aynı erkeğe; kendisinin de fark edemediği yönleriyle anlatmaya çalışıyor…

Çok etkileyici, duygu derinliği yüksek, anlatımı hiç sıkmayan, akıcı bir kitaptı…

Ben de diğer okuyucular gibi mutlaka Stefan Zweig’ın başka başka eserleri ile de tanışmak istiyorum bir an önce…

✎...

Kitap Adı: Rüya Avcısı

Özgün Adı: The Dreamcatcher<

Kitap Yazarı: Stephen King

Sayfa Sayısı: 543

Çevirmen: Gülden Şen

Yayınevi: Altın Kitaplar

Beyaz perdeye uyarlanan bir Stephen King romanı daha; Rüya Avcısı. Dört eski arkadaşın anılarını yad etmek adına çıktıkları tatilde, toplamda 24 saatte gerçekleşen tüm olayların karla kaplı bir yerde anlatıla gelen 543 sayfalık uzun mu uzun öyküsü. Etkileyici uzaylı haberleri ile başlayan kitap, King’in artık ustalaştığı korku edebiyatının en iyilerinden biri olarak görülüyor.

Ben ise, açıkçası, neredeyse tüm yapıt boyunca çok ama çok sıkıldığımı düşünüyorum. Bunda, bu kitabın beyaz perdeye aktarılan filmini uzun yıllar önce izlemişliğimin de etkisi olabilir elbette. Film ile ilgili hiçbir şey hatırlamıyor olsam da ufak ufak bilgiler arada sırada göz kırpıp duruyordu bana. Neyle karşı karşıya olduklarını az çok biliyordum ve bu Stephen King’in uzatmaları oynayan anlatım tekniği ile birleştiğinde bir türlü bitiremediğim bir 543 sayfa oldu.

Bitirdim ve hemen ardından yine filmini izledim. Başı kitapla hemen hemen aynı olsa da ortalara doğru ve özellikle de sonlara doğru kitabındaki konudan çok farklı şekildeki yönlere saptığını fark ettim. Kitaptaki son mu, filmdeki son mu benim için daha mantıklıydı karar veremesem de; sanırım kitaptaki son biraz daha iyiydi. Tam bir Stephen King finaliydi en azından; tüm yanıtların geçerli bir temele oturtulduğu ve ilmik ilmik işlenen olaylar zincirinin son halkasının olabilecek en tutarlı haliyle okuyucuyu doyurduğu bir kapanış oldu…

King’in çok ama çok uzun ve derinlemesine bir öykülemeyle sergilediği anlatımına alışık; gerilim, korku, biraz da bilim kurgu sever okurlara tavsiye edebileceğim ama benim bir daha okuyamayacağım bir kitaptı kısacası Rüya Avcısı…

✎...

Kitap Adı: Kendine Ait Bir Oda

Özgün Adı: A Room of One’s Own

Kitap Yazarı: Virginia Woolf

Sayfa Sayısı: 128

Çevirmen: Yasin Yılmaz

Yayınevi: Mavi Çatı Yayınları

Yapıtlarda iç diyalog şeklinde göze çarpan “Bilinç Akışı” tekniğini ilk kullanan yazarlardan olan Virginia Woolf; adını sürekli duyduğum, ilgimi çeken, feminist ve kadın hakları savunucusu bir yazardı. Ceplerine taşlar doldurarak kendini nehre bırakmasının çok öncesinde 1929 yılında kaleme aldığı kitabı “Kendine Ait Bir Oda” eşliğinde onu; kendi düşünceleri, eleştirileri ve anlatım dili sayesinde tanıyabilme fırsatı buldum ve şimdi de iyi ki bu kitabı okumuşum diyorum. Yapıtları okurken cümlelerin altını bol bol çizen bir okuyucu değilimdir, hatta hiç çizmem, sadece kendimi kaptırır okurum. Lakin bu eserde öylesi altını çizip aklımda ve notlarım arasında yer edinmesini istediğim cümleler oldu ki, sanırım bu sözler benim duygu mabedime çok dokundu. Şöyle bir paragraf vardı örneğin:

“İmgesel olarak kadın son derece önemlidir; gerçekte ise tamamen önemsiz. Şiiri baştan sona kaplar; tarihte hiç görülmez. Kurgularda kralların ve fatihlerin hayatlarına hükmeder; gerçek hayatta ailesinin parmağına bir yüzük taktığı herhangi bir gencin kölesidir. Edebiyatta en ilham verici sözler, en derin duygular onun dudaklarından dökülür; gerçek hayatta okuyup yazması neredeyse yok ve kocasının malıdır.”

Ya da şöyle:

“Dünya erkeğe dediği gibi kadına da istersen yaz, umrumda değil demiyordu. Dünya umarsız bir kahkahayla, yazmak mı? diyordu. Yazmak sana ne kazandırıyor ki?”

Kurmaca bir yazı yazmak için bir kadının parası ve kendisine ait bir odası olması gerektiğinin defalarca bu eseri ile birlikte altını çizen Woolf; tarih boyunca erkek egemenliğindeki kadınlardan ‘Niçin bir Shakespeare ya da Tolstoy çıkmadığını” sorguluyor ve bunu da çok zekice bir açıklama hatta kendi kurgusal açıklaması ile cevaplandırıyor. Shakespeare’in yaşadığı dönemde onunla aynı eğitime ve özgürlüğe asla sahip olamayacağı bir kız kardeşi olsaydı; o kız kardeşin hayatının önemsiz bir sokak kaldırımında hayallerine ulaşmak uğruna yitip gideceğinden bahsediyor.

Tiyatroda, kurmaca sanat dallarında şahlandırılan kadın karakterlerin sadece erkek oyuncular tarafından canlandırılabildiği ünlü Victoria Dönemi tabii o zamanlar; altın yıllar.

Kadınların, kadın karakterleri bırakın canlandırabilmeyi; yazı yazamayacak kadar ruhsuz, bilgisiz ve yeteneksiz olarak görüldüğü yıllar…

Jane Austen, Emily Brontë, Charlotte Brontë gibi kadınların bile o dönemlerde bir şeyler yazabilmek için sadece 3 ya da 4 sayfa kağıttan daha fazlasını alamayacak kadar yoksul olup herkesin uğrak yeri olan bir odanın içerisinde tedirgin bir halde gizlice, bir şeyler karalayabilmeye çalıştığı yıllar…

Kadınıyla erkeğiyle herkese tavsiye edebileceğim, herkesin okuması gereken çok çarpıcı ve eleştirel yönü tüm çıplaklığı ile çok iyi olan bir kitap…

✎... 

Kitap Adı: Buz Prenses

Özgün Adı: Isprincessan

Kitap Yazarı: Camilla Läckberg

Sayfa Sayısı: 400

Çevirmen: Elif Günay

Yayınevi: Doğan Kitap

Hikayesinin İskandinav ülkelerinden karlarla kaplı İsveç’in Fjällbacka adlı küçük bir kasabasında geçtiği, yazarı Camilla Läckberg’ün ilk kitabı olan Buz Prenses; 35 ülkede 25 dile çevrilmiş başarılı bir eser. Yaratıcı yazarlık atölyesinde kaleme alınan yapıtta oldukça sade ve anlaşılır bir dil kullanılan; eylemlerin, aralarında çok fazla durağanlık yaşanmadan ardı ardına sıralandığı, okuyucuyu çok fazla sıkmayacak bir kitap.

Başarılı bir biyografi yazarı olan Erica annesi ve babasının ani ölümü nedeniyle doğup büyüdüğü kasaba olan, sakinlerinin balıkçılıkla geçindiği Fjällbacka’ya geri döner. Stockholm’un tüketici kalabalığı onu da tüketmiş, yazı yazmak için ruh dinginliği arayışına girmiştir. Talihsizlik bu ya; çocukluk arkadaşı, güzel ve zengin Alexandra Wijkner soğuktan buz tutmuş evinde bilekleri kesilmiş halde yani intihar etmiş şekilde ölü bulunur.

Küçücük kasabanın sadece üç polisi ve mahalle baskısı altında ezilen fakat riyakar bir halkı vardır. Görünen gerçekliğin ardındaki sır perdesi romanın baş kahramanı Erica ve onun çocukluk aşkı, kasabanın dedektifi Patrick Hedström’un araştırmaları eşliğinde çözülecektir.

Kitaptaki genel sır perdesi öyle bir perde ki; yazar karakterlerin öğrendiklerini söylemesini, okuyucuyu bilgilendirmesini sağlamadıkça açığa pek çıkamıyor ve bu da biz okuyucuların “Katil Kim?” sorusuna sağlıklı bir yanıt verememesine neden oluyor. Bu nedenle de; örneğin ben, sonuna kadar asıl katilden hiç şüphelenmedim. Çünkü asıl katil, karakterlerin onun hakkında bildiklerini o an gelene kadar sakladıkları ve yazar tarafından da korunan bir kişilikti. Sanırım olumsuzluk olarak nitelendirebileceğim kısmı bu yönüydü eserin. Yan karakterler derinlemesine işlenmiş; alt metni polisiye, ana teması ise dram ve toplumsal eleştiri olan bir kitap olarak yorumlayabilirim Buz Prenses’i ben kendi nezdimde…

Kış geceleri, romandaki gibi karla kaplı manzaralar eşliğinde okunması da zevkli olabilir tabii, o da okurunun tercihi…

Bu içerik Feri Peri » Kişisel Blog tarafından hazırlanmıştır...