Okuma Süresi: 1 Dakika

Işıklar sönük ve mayhoş...

Sarhoş aydınlığın içinde süzülen kar tanelerini hesaba katmayan rüzgarı da geride bırakıyoruz. 

Oysa o kar taneleri bana havanın ne kadar soğuk ve ürpertici bir yalnızlıkla sarıldığını hatırlatıyorlar.

Ve ben hatırlamakla hatırlamamak arasında bocalıyorum, sabahın en güzel saatinde uyku mahmurluğuyla gerinen ve fettan yaldızlarını yatağa serpiştiren güneşin inatçılığından kurtulmak isteyip de çabalayan biri gibi.

Çünkü o kişi sıcacık ve güneşi geride bırakan yorganının karanlık sakinliğine sokulurken, ben de bu kış akşamı, elim senin sıcak avuçlarınla bir olmuş başım güvenli ve geniş göğsüne düşmüş bir halde, karanlık ama sevgi dolu örtümü, yani seni üzerime çekiyorum.

Yağmur da yağıyor sanki…

Coşkunluğu avaz avaz haykırıyor kar kristalleri etrafımızı çevrelemişken. 

Şu uzaktaki sisi görüyor musun?

O aslında basit bir yağmur buharı… 

Toprağa düşüşündeki şiddet yeri yakıyor belli ki...

Ama, o öyle bir yağmur ki karın soğuk dokunuşlarını görmek dahi istemiyor canının son gölgesi düşmüş çiçeklerinin üzerine. 

Çünkü artık canı çekilmek üzere.

Düşünsene; 

Kim karşı koyabilir ki, dondurmak istediğinde kar? 

Kim ona boyun eğmek yerine, baş kaldırmaya cüret edebilir ki?

Etse bile; ömrü bir süre sonra, güneşin yerini geceye bırakıp çok sevdiği dağlardan bayırlardan ya da ovalardan çekildiği gibi çekilmez mi bu dünyadan?

Yağmur damlaları öylesine sabırla tüketiyor ki kendilerini donuk buzlar dökülmesin diye çiçeklerine. 

Her ilkbaharda bir annenin bebeğini beslerken ve büyütürken ki heyecan ve sevecenliğiyle suladığı, güzelim zambaklarını, güllerini, menekşelerini ve leylaklarını bir avuç kar suyunun soldurmasına izin verebilir mi o anaç yağmur?

Ama, bak, ölüyor artık…

Tüketti kendini…

Çok bile dayandı değil mi?

Feri Peri - Şiir (Her hakkı saklıdır)

Bu içerik Feri Peri » Kişisel Blog tarafından hazırlanmıştır...